Ο Άγιος Νεκτάριος στη Σκιάθο: Μια σιωπηλή παρουσία...otisimvenistinskiathonews.gr

 Στα χρόνια 1891 έως 1893, ο Άγιος Νεκτάριος, τότε Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Χαλκίδος, ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές της Εύβοιας και των Σποράδων, και ανάμεσα σε αυτές επισκέφθηκε και τη Σκιάθο. Είναι ο δεύτερος Άγιος που γνωρίζουμε πως πέρασε από το νησί, ύστερα από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος είχε βρεθεί στη Σκιάθο περίπου έναν αιώνα νωρίτερα. Εκείνα τα χρόνια, ο Νεκτάριος δεν ήταν ακόμα ο γνωστός και θαυματουργός Άγιος της πίστης μας. Ήταν ένας άνθρωπος απλός, πράος, με βαθιά εσωτερική προσευχή, χωρίς φήμη και χωρίς διάκριση.

Την ίδια εποχή, στην Αθήνα, συνδεόταν πνευματικά με τους δύο Αλεξάνδρους, τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη. Συναντιούνταν στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι, όπου ο Άγιος Νεκτάριος άκουγε με πολλή κατάνυξη τους δύο λογοτέχνες να ψάλλουν βυζαντινά, ήσυχα και ταπεινά, με τρόπο που άγγιζε την καρδιά.

Κατά την παραμονή του στη Σκιάθο φιλοξενήθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο, λιτό και ταπεινό, χωρίς ανέσεις. Εκεί περνούσε ολόκληρες ώρες, ακόμη και ολόκληρες νύχτες, γονατισμένος στο πάτωμα, κάνοντας εδαφιαίες μετάνοιες και ψάλλοντας ψιθυριστά προσευχές. Δεν αναζητούσε να διδάξει, ούτε να εντυπωσιάσει. Η παρουσία του ήταν ήρεμη, σχεδόν αθόρυβη, μα βαθιά ειρηνική. Όσοι τον συνάντησαν, θυμούνταν το απαλό βλέμμα, την πραότητα, τη γλυκύτητα που εξέπεμπε το πρόσωπό του.

Το γεγονός αυτό της παραμονής του διασώθηκε στη μνήμη του νησιού και πέρασε αργότερα και στη λογοτεχνία, στο διήγημα «Ο Αλιβάνστος» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Από αυτό εμπνεύστηκε και ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Κουτούμπας, ο οποίος απέδωσε με εικόνα τη σιωπηλή εκείνη νύχτα της προσευχής.

Έτσι η Σκιάθος κράτησε μέσα στον χρόνο ένα μικρό αλλά πολύτιμο ίχνος αγιότητας. Μια παρουσία αθόρυβη, που δεν φάνηκε στα μάτια του κόσμου, αλλά έμεινε χαραγμένη στις καρδιές. Μια μαρτυρία ότι η αγιότητα δεν κραυγάζει· ελκύει με τη σιωπή της.